Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawiązałem z tą historią osobistą więź, na studiach byłem członkiem podobnie dynamicznie różniącej się i ekscentrycznej grupki studentów-indywidualistów między którymi panowały nie do końca wypowiedziane na głos zależności i relacje.

Podobnie jak Richard byłem trochę człowiek z zewnątrz i nie do końca wkomponowanych, a jednak stojącym w środku wydarzeń. My co prawda nikogo nie zabiliśmy...

No właśnie - morderstwo (a może wypadek?). Nie jest ono clue historii, co jest świetnym zagraniem autorki. Morderstwo jest jedynie katalizatorem wydarzeń, biorących swój początek - w świetnie napisanych - nie jednowymiarowych (momentami dziwacznych) związkach jakie łączą członków grupy. Wydarzenia te wpływają w zupełnie różny sposób na każdego z nich. Z przyjemnością się to śledzi.

Jedyny niedosyt odczuwam wobec postaci Richarda, z którego perspektywy oglądamy całą historię. Jak na bohatera ustawionego w centrum akcji i bądź co bądź ważnego jej ogniwa, jest on mało interesujący i niezbyt charyzmatyczny. Ale, to zupełnie jak ja, może dlatego udało mi się nawiązać z nim cienką nitkę zrozumienia.

Nawiązałem z tą historią osobistą więź, na studiach byłem członkiem podobnie dynamicznie różniącej się i ekscentrycznej grupki studentów-indywidualistów między którymi panowały nie do końca wypowiedziane na głos zależności i relacje.

Podobnie jak Richard byłem trochę człowiek z zewnątrz ...

Rozwiń

Zwiń

Nawet dobry jak na literacki fast food. Nie będę oceniać naukowych podwalin tej książki. Naukowcem nie jestem. Pomysł, że to cywilizacyjny postęp ludzkości wpłyną na agresywne zachowanie zwierząt, uważam za trafiony. Lepsze to chyba niż jakiś zmutowany wirus, czy ingerencja kosmitów. Dzięki temu znalazło się miejsce w tej sensacji na leciutką refleksję na temat ekologii i tego jak niszczymy własny świat. Spokojnie jednak. Jeżeli ktoś ma alergię na "zieloną retorykę", nie musi się obawiać. ZOO aż tak ambitne nie jest. To wciąż akcja nastawiona na sensację.

W tych aspektach Patterson i wspólnik trochę się wykładają. Hordy psów mordujące ludzi? A jaki problem wejść na podwyższenie na które psy nie wejdą i wystrzelanie zbuntowanych czworonogów? Niszczące cywilizację szympansy(Planeta Małp się kłania)? A ile takich małp biega sobie po Ameryce, że wojsko nie daje sobie z nimi rady? Zwierzątko podpalające Kapitol? A ogrodzenie pod napięciem to ciężko postawić?

Agresywne i mordujące ludzi zwierzęta to byłby wielki problem. Z tym się zgodzę, bez dwóch zdań. Ludzka głupota bywa ogromna. Z tym też się zgodzę. W zniszczoną przez faunę całą cywilizację, jest mi jednak ciężko uwierzyć.

Nawet dobry jak na literacki fast food. Nie będę oceniać naukowych podwalin tej książki. Naukowcem nie jestem. Pomysł, że to cywilizacyjny postęp ludzkości wpłyną na agresywne zachowanie zwierząt, uważam za trafiony. Lepsze to chyba niż jakiś zmutowany wirus, czy ingerencja kosmitów. Dzięk...

Rozwiń

Zwiń

Niestety, kolejny przykład "Książki jednego pomysłu". Intrygującego, to prawda, ale osamotnionego i trochę przytłoczonego ogarniającą go przeciętnością.

Sam pomysł - książki jako przechowalnia wspomnień (w tym przypadku, niechcianych, lub zakazanych) - choć sam w sobie niezbyt oryginalny, byłby świetną bazą do kreatywnego rozwinięcia. W co? A to już zależało od wyobraźni autorki (opresyjne państwo wykorzystujące Oprawców do własnych celów, quasi kryminalna historia o tajemniczych siłach krzywdzących ludzi przy pomocy "zapomnianych książek" to tylko niektóre zalążki jakie przyszły mi na myśl).

Pisarka wybrała natomiast płytki romans między dwoma chłopcami. Dlaczego płytki? Uczucia jakie szaleją w sercach obu bohaterów nie są specjalnie wyrafinowane. To dla mnie nie była historia o wielowarstwowej społecznie zakazanej miłości, raczej o nastoletnim zauroczeniu pełnym achów i ochów, fochów i maślanych oczu. Żeby jeszcze ten romans był ciekawie osadzony w skomplikowanych społecznie i kulturowo świecie. Wzięłabym z podziękowaniem..
Ale nie jest...

Niestety, kolejny przykład "Książki jednego pomysłu". Intrygującego, to prawda, ale osamotnionego i trochę przytłoczonego ogarniającą go przeciętnością.

Sam pomysł - książki jako przechowalnia wspomnień (w tym przypadku, niechcianych, lub zakazanych) - choć sam w sobie niezbyt ...

Rozwiń

Zwiń

Niesamowicie oddziałująca na wyobraźnię historia polskich spadochroniarzy. Żołnierzy, ale przede wszystkim zwyczajnych ludzi, kochających swój narów Polaków, synów, mężów, a także ojców - jak chociażby gen. Sosabowski.

Autor świetnie opowiada o ich losach oddając im kiedy trzeba głos, poprzez wpisy z pamiętników, czy powojennych wypowiedzi. Pasjonujące są te wszystkie mikro-opowieści, które składają się w szerszy obraz losów tej niezwykłej brygady. O ile o samej operacji Market-Garden czytałem nie raz i nie dwa, więc o udziale w niej tytułowej formacji wiedziałem już sporo, to i tak zaskoczyła mnie ta historia. Po pierwsze autor potraktował ją niezwykle osobiście i dzięki temu czuć jakbyśmy byli na froncie razem z Jankiem, Zdziśkiem i Władkiem(autentyczne imiona żołnierzy), razem z nimi kryli się w rowie i razem z nimi grzebali poległych. Po drugie - autor daje nam wgląd nie tylko w samą operację, ale też w wydarzenia rozgrywające się przed nią, po niej i obok niej...

Jestem szczęśliwy, że mogłem to przeczytać.

Niesamowicie oddziałująca na wyobraźnię historia polskich spadochroniarzy. Żołnierzy, ale przede wszystkim zwyczajnych ludzi, kochających swój narów Polaków, synów, mężów, a także ojców - jak chociażby gen. Sosabowski.

Autor świetnie opowiada o ich losach oddając im kiedy trzeba głos, po...

Rozwiń

Zwiń

Doprowadzę, Cię do szaleństwa, do szaleństwa doprowadzę Cię la la la la...mruczałem sobie podczas lektury.

Takiej literatury grozy już dziś nikt nie napisze, to oczywiste. Nie tylko dlatego, że formy i stylistyka uległa pokoleniowej zmianie, ale też dlatego, że boimy się już trochę innych rzeczy. I tylko te szaleństwo wisi nad nami jak miecz zagłady.

I o tym Lovecraft w zasadzie pisze niezmiennie. Pradawne istoty, przeklęte cywilizacje z innych wymiarów i fanatyczni okultyści z piekła rodem to tak naprawdę środek do tego szaleństwa. Choć czytając zawarte w tej antologii opowiadania ma się wrażenie, że autor naprawdę w to wszystko wierzył. Co ja piszę! Ja jestem o tym święcie przekonany. A to czyni go ździebko wariatem, czyż nie tak? To właśnie dlatego, jego twórczość jest nietuzinkowa, a styl niepodrabialny, nawet jeśli lekko trąci naftaliną i wydaje się dziwaczny.

Co do poszczególnych opowiadań niektóre mnie po prostu zachwyciły, inne lekko podwędziły nudą. Wszystkie razem ostatecznie tworzą jednak nierozerwalną całość i konsekwentny obraz świata Lovecrafta.

Doprowadzę, Cię do szaleństwa, do szaleństwa doprowadzę Cię la la la la...mruczałem sobie podczas lektury.

Takiej literatury grozy już dziś nikt nie napisze, to oczywiste. Nie tylko dlatego, że formy i stylistyka uległa pokoleniowej zmianie, ale też dlatego, że boimy się już trochę innyc...

Rozwiń

Zwiń

Z Diuną mam trochę jak z miłością, tak bardzo jej pragnę, ale ni w ząb nie rozumiem. Wyolbrzymiam, ale coś w tym jest. Pierwszy tom to ślepe, pełne emocji zauroczenie, potęgowane wspomnieniami z dzieciństwa(że też wtedy coś z tego rozumiałem). Drugi tom to świadome nawiązywanie więzi - intelektualnej i duchowej - poparte pracą, rozumieniem i analizą, niemącone przez ustępujące już motyle w brzuchu. No i jest ten trzeci tom, w którym pojawiają się szczeliny, tąpnięcia, konflikty mające źródło we wzajemnym niezrozumieniu. Tak, wiem! To moja wina. To ja nie rozumiem, nie słucham, nie angażuje się. Przepraszam, że jestem za głupi, za leniwy. Chciałbym Cię zrozumieć, ale moja droga za dużo gadasz. Ciągle tylko mielisz tym jęzorem, filozofujesz, wikłasz się w symbolikę, metaforykę. A przecież w kółko o tym samym. O władzy, o władzy, o władzy...zatrzymałabyś się na chwilę, popatrzyła jaki piękny jest świat wokół Ciebie, na innych ludzi. Nie wszyscy przecież to intelektualne mutanty rozmawiające natchnionymi przemówieniami...

Następuje koniec. Rozstanie. Chwila ulgi i oddechu, lecz niebywale szybko powraca tęsknota i chęć powrotu...to co damy sobie drugą szansę w tomie IV?...buzi, buzi:*

Z Diuną mam trochę jak z miłością, tak bardzo jej pragnę, ale ni w ząb nie rozumiem. Wyolbrzymiam, ale coś w tym jest. Pierwszy tom to ślepe, pełne emocji zauroczenie, potęgowane wspomnieniami z dzieciństwa(że też wtedy coś z tego rozumiałem). Drugi tom to świadome nawiązywanie więzi - int...

Rozwiń

Zwiń

Halo, ale co ja to robię?...Żartuję, nie jestem tu przez pomyłkę. Przypadkiem trafiła do mnie, przeczytałem ją jednak wiedząc w co się pakuję, z premedytacją chcąc wniknąć w kobiecy świat romansów i miłostek. Dlatego podzielę się męskim punktem widzenia (testosteron będzie się, aż wylewał z tej opinii) na to co przeczytałem, choć ciężko mi ją oceniać przez brak jakiegokolwiek odniesienia.

Nie jest źle...lekkie, momentami tak lekkie, że aż szybuje w obłokach, głupiutkie, czasami tak aż głupiutko śmieszne. Do połowy książki byłem przekonany, że sobie daruję lekturę. Ciężko mi było znosić wzdychania Lary Jean, jej nastoletnie wyobrażenie miłości (co zdecydowanie miłością nie jest) i wszechogarniającą infantylność opowieści (to co, że to o nastolatkach i dla nastolatków, autorka nastolatką chyba nie jest?). Pamiętam dosyć dobrze jak w wieku 18 lat byłem głupi i nieogarnięty, jednak w porównaniu do bohaterów książki świat ogarniałem nieco w bardziej dojrzalszy sposób i z tego co pamiętam siebie i swoim rówieśników, całe nasze życie nie kręciło się wokół tego, czy ktoś się do mnie uśmiechnął, czy ktoś mnie lubi, czy ktoś mnie pocałuje(oczywiście są to rzeczy ważne:D). Nie wiem, być może nastolatkowie w USA są zupełnie inni niż moje pokolenie, ale doświadczenia mówią mi, że bycie nastolatkiem i dorastanie, to o wiele bardziej skomplikowany okres - emocjonalnie i intelektualnie. Autorka spłaszcza cały ten szalony okres w zasadzie do całowania i wzdychania za ładnymi buziami. Takie mam przynajmniej wrażenie. Na szczęście druga część książki nabiera nieco charakteru, co pozwoliło mi dotrzeć do końca, choć do końca nie wiem po co. Może jak Lara Jean wybierze się na studia, to dam jej drugą szansę, znajdziemy wspólny język i będziemy żyć razem długo i szczęśliwie?:)

P.S. Laro Jean tak naprawdę to nie kochałaś tych chłopców, ale chyba ostatecznie to do ciebie dotarło:)

Halo, ale co ja to robię?...Żartuję, nie jestem tu przez pomyłkę. Przypadkiem trafiła do mnie, przeczytałem ją jednak wiedząc w co się pakuję, z premedytacją chcąc wniknąć w kobiecy świat romansów i miłostek. Dlatego podzielę się męskim punktem widzenia (testosteron będzie się, aż wylewał ...

Rozwiń

Zwiń